مقایسه تأثیر دو روش درمان نامیدن بدون خطا و تسهیل سازی حرکات بیانگر بر بازیابی کلمه در بیماران زبان پریش

مقدمه: تاکنون روش های متعددی در درمان آنومی مطرح شده که از جمله می توان به روش درمان نامیدن بدون خطا(ent) و تسهیل سازی حرکات بیانگر(ges) اشاره کرد. با توجه به بروز گسترده آنومی در زبان پریشی و تأثیر مخرب آن بر کارآیی ارتباطی بیماران، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی روش های ent و ges بر توانایی نامیدن اسامی در بیماران زبان پریش صورت پذیرفت. روش بررسی: آزمودنی ها به روش نمونه گیری در دسترس با توجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. این پژوهش مداخله ای با طرح تک آزمودنی متقاطع، بر روی 3 بیمار زبان پریش باسواد مبتلا به سکته ی ایسکمیک مزمن دارای آنومی صورت گرفت. شرکت کنندگان با هر روش به مدت 10 جلسه به صورت انفرادی با پروتکل درمانی raymer و همکارانش درمان شدند. در این پژوهش به منظور انتخاب کلمات آموزشی و کنترل از مجموعه تصاویر60 تایی که توافق نامیدن شفاهی بالای 90 % و توافق نامیدن حرکات بیانگر بالای 80 % داشتند استفاده گردید. داده ها با آمار توصیفی، تحلیل چشمی، شیب تغییرات، محاسب? اندازه اثر(cohens d)وضریب همبستگی پیرسون تحلیل گردید. یافته ها: بیماران پس از ارائه مداخلات در تکلیف نامیدن در مواجهه کلمات آموزشی پیشرفت داشتند و میزان بهبودی در بیمار با آنومی واجی در هر دو روش، معنادار بود. هم چنین توانایی نامیدن کلمات کنترل، نمرات آزمونهای استاندارد زبان پریشی و نامیدن نیز افزایش یافت. عملکرد بیماران در نامیدن کلمات آموزشی و کنترل یک و شش هفته بعد از اجرای مداخلات، هم چنان در سطح بالاتر از خط پایه حفظ شده بود. نتیجه گیری: این پژوهش استفاده از هر دو مداخله در بهبود توانایی نامیدن اسامی در بیماران زبان پریش شرکت کننده در مطالعه را تائید کرد و به نظر می رسد تفاوت چشمگیری بین دو روش وجود ندارد.